Μια φορα λοιπον, επαιζαν μαζι οι καλυτεροι κιθαριστες του κοσμου, ο Aldi Meola, ο Paco de Lucia και ο Mc Lauhglin, για να αποχαιρετησουν το κοινο τους. Ηταν η τελευταια τους συναυλια μαζι !
Το κοινο από κατω ειχε μεινει μ’ανοιχτο το στομα.Τετοιο πραγμα δεν ειχε ξαναγινει.Τα χερια τους πετουσαν πανω στις κιθαρες, δεν προλαβαινες να τα δης. Ανεβαιναν, κατεβαιναν, ότι ηθελαν εκαναν.Ασυληπτη τελειοτητα, οι κλιμακες φευγαν αστραπη, τα’αρπισματα εσταζαν μελι, ένα πανδαιμονιο ρε παιδι μου ντρεποσουν να πης στον εαυτο σου ότι παιζεις κιθαρα.
Εκει λοιπον που αυτοι χτυπιοταν και τα διναν όλα καταιδρωμενοι και ταρακουνημενοι, ηταν μαζι τους πανω στη σκηνη κι ενας νεαρος κιθαριστας, αγνωστος εντελως αλλα μεγαλο ταλεντο που τον ειχαν φωναξει να επιδειξη την βιρτυοζιτε του και τον προβαλαν για διαδοχο, τοσο πολύ τον εκτιμουσαν.
Αυτός όμως απ’την αρχη μεχρι το τελος της συναυλιας, καθοταν ακινητος, τα δαχτυλα του δεν κουνηθηκαν τιποτα πανω στην κιθαρα, ειχε αναψει κι ένα τσιγαρο κι επαιζε το ιδιο πραγμα και καμαρωνε κι από πανω μ’ένα χαμογελο λες κι ειχε καταπιει τον ουρανο με τα’αστρα.
Κανενας δεν μπορουσε να καταλαβη τι γινεται, τι εκανε.
Όταν τελειωσε λοιπον η συναυλια πηγε κι ενας δημοσιογραφος κοντα τους. Ε! κι αφου τους μιλησε και τους ρωτησε να πουν τα μυστικα της κιθαρας, πως το εκανε αυτό, πως το επαιξε το άλλο, περιμεναν ολοι να ρωτηση και το νέο ταλεντο.
Παιρνει λοιπον το θαρρος και τον ρωταει.
- Καλα, λεει, οι άλλοι σχιστηκαν, εσεις, ….δεν…..σας ακουσαμε ….να παιζετε και πολλα πραγματα !
- Μπα ! απανταει αυτος. Αυτοι το ψαχνουν ακομα. Εγω το βρηκα. Λα Μινορε είναι !!